Имрӯз вақте, ки аз шабакаҳои иҷтимоӣ дидан мекунӣ хабарҳое ба чашм мерасад, ки касро дар ҳайрат мегузорад. Аз он ҷумла фавти Шейхов Абдулло Маҳмадаминович дар шаҳри Дортмунти Олмон, ки умри на чандон тўлоние яъне ҳамагӣ 46 сол умр доштааст.

Истиқлолият ва озодӣ бузургтарин сарват ва бебаҳотарин неъмати худододист, ки барои ҳар як миллат ва шаҳрванди ватандўсту ватанпарвар азизу муқаддас аст. Мардуми тоҷик аз дер боз орзуи ба истиқлол расиданро мекард. Ба хотири соҳибватану мустақил шудан ва расидан ба истиқлол фарзандони фарзонаи миллат саҳми шоиста гузоштаанд, ки таърих ҳаргиз номи неки онҳоро фаромўш нахоҳад кард.

МУРОҶИАТНОМАИ 
ҳайати профессорон, устодону кормандон ва донишҷўёни Донишгоҳи давлатии Бохтар ба номи Носири Хусрав ба мардуми шарифи Вилояти Мухтори Кўҳистони Бадахшон

Мо – ҳайати профессорон, устодону кормандон ва донишҷўёни Донишгоҳи давлатии Бохтар ба номи Носири Хусрав изҳороти ситоди байниидоравии таъмини амният дар ВМКБ-ро хонда, хеле мутаассир гардидем, зеро Шумо – мардуми шарифи Бадахшон як пораи ҷигари мо, як ними тани моед ва то ҳанўз дар ин минтақа ба таври ҳангуфт бо дасти ду – се ҷинояткор ҷамъоварӣ шудани муҳимоти ҷангӣ хеле таассуфовар аст. 
Ба ҳамагон маълум аст, ки ҷинояткор маҳал, дину мазҳаб ва Ватан надорад. Барои онҳо қадру қимати инсонӣ ба як пули пучак намеарзад, зеро эшон тамоми муқаддасоти инсониро бо пулу мол андоза мекунанд. Барои манфиат бардоштан онҳо омадаанд, ки ба мудҳиштарин ҷиноят даст зананд, ба қочоқи маводи мухаддир машғул шаванд, яроқу аслиҳа харидуфурўш намоянд. Барои ҳамин ба ин гурўҳ умед бастан ва эътимод намудан камоли нодонист. Ин афроди ҷиноятпеша Шуморо чун сипари худ қарор дода, дар пуштатон пинҳон шудаанд ва Шуморо чун бозичаи дасти худ бозӣ даронданианд, онҳо ба ин васила ба мақсадҳои нопоки худ дастёб шуданианд.
Бародарони бадахшӣ! Фирефтаи ваъдаҳои хоми ин ҷинояткорон нашавед ва онҳоро фош намуда, ба панҷаи қонун супоред. Дар ин кор мо ҳамеша ҳамдасту пуштибону мададгори шумоем ва агар лозим шавад, аз ҳамин рўз барои тинҷию амонии диёр ба Бадахшон, ба кўмакатон мешитобем. 
Мову Шумо бояд ба қадри Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии ҷоноҷонамон – Тоҷикистон расем. Шукр, ки 27 сол боз ба ин неъмати бебаҳо – Истиқлолият ба мо озодии комил эҳдо намудааст. Аммо ҳоло ҳам дар як гўшаи биҳиштосои Ватани мо – Бадахшон баъзе ашхоси ҷиноятпеша бедодгарӣ намуда, айши мардумро талх мекунанд.
Шумо аз таърихи гузаштаи Бадахшон хуб огоҳед ва мардуми ҷафодидаи ин сарзамин ҷабру зулми аҷнабиёнро хеле зиёд кашидааст. Бинобар ин ба хотири озодии мулк, ба хотири ояндаи хушбахтонаи фарзандон ва якпорчагии Тоҷикистон биёед дар атрофи Ҳукумати Қонунии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Президенти он – Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон даст ба дасти ҳам дода, муттаҳид шавем, зиндагии шоистаро барои худ ва пасояндагон таъмин намоем.

Ҳайати профессорон, устодону кормандон ва донишҷўёни ДДБ ба номи Н.Хусрав:
1. Ҳасани Муродиён- ноиби ректор,
2. Наимов Қудратулло- сармуҳарири рузномаи “Фуруғ”-и ДДБ
3. Саймуминов Аҳлиддин- декани факултаи таърихи ДДБ
4. Абдураҳимов Қудратулло- ноиби ректори ДДБ
5. Шамсов Тоҷиддин- мудири кафедраи сиёсатшиносии ДДБ
6. Махкамова Дилором- мудири кафедраи рузноманигории ДДБ
7. Кодиров Илҳомҷон- декани факултаи филологияи тоҷики ДДБ
8. Маҳмадиева Мухаббат- саромузгори кафедраи адабиёти тоҷики ДДБ
9. Казаков Рустам- мудири кафедраи таърихи ДДБ ва дигарон..

Дар чорсўи зиндагӣ
СУҲБАТИ САРИ РОҲ
Рўзи истироҳат бо мақсади аёдати шиноси деринаам, ки дар осоишгоҳи машҳури «Баҳористон» истироҳат мекард, озими роҳ шудам. Дар қабулгоҳ гуфтанд, ки дўсти ман дар бинои 3-юми осоишгоҳ мебошад. Ба дохили бино даромадам, ки навбатдори бино – духтари зебои ситорагарме маро истиқбол намуд.
- Чи хизмат, ако? – гуён ба ман мурољиат намуд. Ман номи дўстамро ба забон гирифтам. Духтараки навбатдор аз монитори компютераш зуд манзили истиқоматии дўстамро пайдо карда, гуфт: - Ба ошёнаи панљум бароед, дўстатон дар ҳамон љост.
Ман аз лифт парҳез карда, оҳиста-оҳиста тавассути зинапоя ба ошёнаи панљум баромадам. Дари ҳуљраи дўстамро кўфтам. Касе љавоб надод. «Шояд ба берун баромадагист» фикр кардам ва ба тарафи толори истироҳатӣ равон гаштам. Дар толори дамгирӣ ду нафар бону бо ҳам гарму љўшон суҳбат доштанд. Пас аз салом ба курсии мулоими рў ба рўи он бонуҳо нишаста, бо онҳо салом додам. Онҳо низ бо чеҳраи кушод ба саломам љавоб доданд. Пас аз муддате суҳбати мо бо онҳо ба вуқўъ пайваст. Маълум шуд, ки онҳо аз Бадахшон, аниқтараш аз шаҳри Хоруғ барои истироҳат ба «Баҳористон» омадаанд.
- Ман Бахтибегим Орифова, истиқоматкунандаи шаҳри Хоруғ ҳастам. Шаш рўз боз инљониб дар ин осоишгоҳ истироҳат дорам. Манзилу макони осоишгоҳ бароям хеле писанд омад. Шароиташ хеле хуб. Хеле миннатдорам. Шаш фарзандро ба воя расонидаам. Шукри даврони истиқлолият, шукри Пешвои миллат мекунем, ки барои мо чунин шароитҳоро муҳайё намудаанд. Шукр давлатамон тинљу осоишта, зиндагиамон рўз аз рўз хубтару беҳтар мешавад. Ба наздики Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Љумҳурии Тољикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Бадахшон, дар шаҳри Хоруғ сафари корӣ доштанд. Ба камбудиҳои љойдоштаи корбарии роҳбарони вилоят баҳои сазовор доданд. Мана тағйиротҳои кадрӣ ҳам шуд. Акнун инҳо бояд худро нишон диҳанд, ки ба давлату халқ чи хел содиқона бояд хизмат кард. Яроқу аслиҳаи ғайриқонунӣ ва маводи мухаддир ба ғайр аз кулфату хатар дигар чиз надорад. Ин ҳама дар Бадахшон аз тарафи давлати ҳамсоя ворид мегардад, ки ба сари мардум кулфату ранљу хатарҳои зиёд меорад. Ман ҳамчун модар ин амалро сахт маҳкум менамоям. Имрўз бо шарофати сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат Бадахшон ба як гўшаи зебову нотакрор табдил меёбад. Дар Хоруғ корҳои ободониву созандагӣ дар ављ аст. Инро нодида гирифтани баъзе ашхос моро сахт ба ғазаб меорад. Ман модар ҳастам. Бояд ҳар як шаҳрванд аз ин давлату аз ин Сарвари давлат ифтихор кунад. Амну осоиштагиро чун гавҳараки чашм нигаҳ дорад. Ин аст, таманно ман, як модари давроин соҳибистиқлолият, – гуфт дар суҳбат ин зани покизасиришти бадахшонӣ. 
Ҳини суҳбат бонуи дигар Сайлигул Ғарибмамадова, ки низ сокини маркази Вилояти Мухтори Кўҳистони Бадахшон аст, чанд ибрози андеша намуда, аз љумла зикр дошт, ки бори дуюм аст ба «Баҳористон» меояд ва ин рафту омадҳо ҳама аз вазъи орому осоиштаи кишвар буда, аз баланд рафтани сатҳи зиндагӣ мебошад. Мавсуф низ аз доштани силоҳи ғайриқонунӣ, аз саркашии баъзе аз љавонҳо хусусан яке аз сардорони гурўҳҳои муташаккили љиноятии шаҳри Хоруғ Толиб Айёмбеков ва чанде дигар аз чунин ашхос аз хизмати ҳарбӣ, ноором кардани вазъи љомеа, одобу ахлоқи ношоистаи онҳо изҳори нигаронӣ намуда, аз таассуроти некаш аз сафарҳои Пешвои миллат ба Бадахшон ибрози андеша кард.
Дар ин асно ба толори истироҳатӣ бонуи сеюм даромада омад. Оина Зулфова, ки ҳамроҳи бонувони ҳамсуҳбатамон якљоя истироҳат мекард нав аз табобати навбатӣ баргашт, ба ҳамроҳонаш мурољиат намуд.
- Акнун навбати Шумост.
Аз суҳбати бонувони иродатманди бадахшонӣ, ки чанд муддат аснои интизории дўстам ба ман муяссар шуд, бисёр нуктаҳо бароям равшан гардид. Аз љумла, аз нигоҳдории яроқи оташфишон, гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир ва ноором кардани вазъи љомеа аз тарафи гурўҳҳои муташаккили љинояткор, ки мақсади нопоку зишт нисбати сиёсати имрўзаи давлату ҳукумат доранд ва бо ин роҳи тахрибкорӣ мехоҳанд мардуми оддиро гумроҳ кунанд, сахт маҳкум намуданд. Мардуми сарбаланди бадахшонӣ дар даврони истиқлолият ба рушди воқеии тамоми љабҳаҳо ноил гардида, дар партави сиёсати фардосози Асосгузори сулҳу ваҳдати миллат-Пешвои миллат, Президенти Љумҳурии Тољикистон муҳтарам Эмомалаӣ Раҳмон машғули кору пайкори созанда ва зиндагии арзанда мебошанд. Чеҳраҳои гарму суҳбати ширини бонувон гувоҳи он буданд, ки ҳамчу модар онҳо шукронаи даврони соҳибихтиёрӣ мекунанд ва дар таҳкими сулҳу амният ва бунёдкориҳо љидду љадали собит доранд. 
Дар ин асно аз роҳрав дўстам оғуш кушода ба тараф омад. Мо ҳолу аҳвол пурсида, бо се бонуи хушбахти бадахшонӣ, ки дар як гўшаи биҳиштосои Тољикистони соҳибистиқлол бо хотири љамъу шукронаи давлату Сарвари хирадманд фароғат доранд, самимона худоҳофизӣ намудам.
- Албатта, ба Бадахшон, ба Хоруғ биёед! – ҳини хайрухуш ҳар се баробар моро ба Бадахшон ба меҳмонӣ даъват намуданд.

Илҳом Раҳим Мадализода, узви Иттифоқи журналистони Тољикистон

Муроҷиатномаи гурӯҳи ҷавонони вилояти Хатлон ба тамоми мардуми шариф Бадахшон

Мо ҷавонони хатлонӣ аз Изҳороти Ситоди байниидоравиии ВМКБ ҶТ”, ки таърихи 12-уми октябр садо дод, пурра пуштибонӣ мекунем. Натиҷаи кори якмоҳаи Ситод нишон медиҳад, ки мусодираи миқдори силоҳи зиёд аз дасти гурӯҳҳои ҷинояткор, гузоришҳои ниҳодҳои ҳукуматиро дар бораи вазъи ҷиноии шаҳри Хоруғ собит месозад.

Хоҳарон ва бародарони азиз!

Истиқлолият ва озодӣ бузургтарин сарват ва бебаҳотарин неъмати худододист, ки барои ҳар як миллат ва шаҳрванди ватандўсту ватанпарвар азизу муқаддас аст. Мардуми тоҷик аз дер боз орзуи ба истиқлол расиданро мекард. Ба хотири соҳибватану мустақил шудан ва расидан ба истиқлол фарзандони фарзонаи миллат саҳми шоиста гузоштаанд, ки таърих ҳаргиз номи неки онҳоро фаромўш нахоҳад кард.
Мо бояд ҳар нафас шукри ин неъмати Худовандро кунем, ки ба ин ганҷи бебаҳо – Истиқлолияти давлатӣ ва сулҳу суботи кишвар шарафёб гаштаем. Ватани тозаистиқлоли мо дар ин муддати на он қадар тўлонӣ ба пешравию дастовардҳои бузург ноил гашт, ки бори дигар аз сиёсати хирадмандонаи роҳбари муаззами кишвар, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон шаҳодат медиҳад.
Имрўз беш аз 160 давлати дунё Тоҷикистони тозаистиқлолро дар арсаи ҷаҳонӣ ба расмият шинохтааст, ки ин боиси ифтихор ва сарбаландии мо бояд бошад. 
Тавре ҳамагон медонем бо мақсади иҷрои дастуру супоришҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз саннаи 15 сентябри соли 2018 дар вилояти мухтори кўҳистони Бадахшон ҷиҳати таъмини волоияти қонун, тартиботи ҷамъиятӣ, амнияти шаҳрвандон, мусодираи силоҳу аслиҳаи ѓайриқонунӣ, пешгирии маводи мухадир ситоди байниидоравӣ фаъолият дорад. Тибқи итиллои ВАО баъд аз таъсиси ситод то имрўз 11 нафар ҷинояткорони дар кофтуков қарордошта ихтиёран бо аризаи худиқрорӣ ба мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ҳозир шуда, миқдори зиёди силоҳи оташфишон аз сокинони шаҳру ноҳияҳои вилоят ҷамъоварӣ ва мусодира карда шуд. Ин аз он шаҳодат медиҳад, ки то ҳол дар миёни мардум шахсоне мавҷуд будаанд, ки ба қадри осудагии миллат ва ободии кишвар нарасида, ба умеди ваъдаҳои дурўѓи хоҷагони хориҷӣ мебошанд. Мардуми шарафманди вилояти Бадахшон бояд таъсисёбии ситодро интизор нашуда, пеши роҳи вайронсозии қонунҳоро аз ҷониби ҷинояткорон мегирифтанд. Бузурге дуруст фармудааст, ки “Агар хоҳӣ озод зиндагӣ кунӣ, ѓуломи қонун бош”. Тавре мебинем, риоя нагардидани қонунҳо дар вилоят бештар аз ҷониби ҷавонон сар мезананд, дар ҳоле, ки Ҳукумати ҷумҳурӣ мехоҳад ояндаи давлатро ба ихтиёри ҷавонон вогузор намояд. Ба амал омадани ин қонуншиканиҳо аз ҷониби ҷавонони вилоят боси нигаронӣ ва таассуф аст, ва мо ҷавонони вилояти Хатлон чунин амали ѓайриқонунии онҳоро маҳкум мекунем. Ин амалҳои ҷавонони вилоят, ки миқдорашон ангуштшуморанд мақоли халқии “Бо арбоб бози карданро дорад”. Онҳо бояд андеша кунанд, ки чунин амалҳои бехирадона боиси марги чандин каси бегуноҳ метавонад гардад.
Тибқи маълумоти ситод айни замон гурўҳҳои муташаккили ҷинояткори ноҳияи Шуѓнон ва шаҳри Хоруѓ аз Ҷумҳурии Исломии Афѓонистон кўшиши ворид намудани силоҳ, муҳимот ва маводи мухадирро доранд, ки ба манфиати мардуми ин вилоят нест. Чунин амалҳои барқасдона метавонад вазъиятро ноором ва боз ҳам мураккаб гардонад. Мардуми шарафманди Бадахшон ва гузаштагони ин сарзамин хуб дар хотир доранд, ки дар Афғонистон баъд аз он ки ҳокимият ба дасти афғонҳо гузашт ва онҳо сарзамини чапи дарёи Амуи тоҷиконро ба зери тасарруфи худ дароварданд, аз он замон то солҳои наздик ҳамеша аз ҷониби зархаридони махсус кӯшиш карда мешуд, ки як сиёсати истисморӣ ва поймол кардани ҳуқуқу манофеи соҳибони аслии ин сарзамин, яъне тоҷиконро пеш гиранд ва имрўз ин ба таври дигар сурат мегирад. Ин гурўҳи ҷавонон, ки чашми онҳоро имрўз маводи мухаддир кўр кардааст, даст ба ҷиноят бар зидди ҳукумати конститутсинӣ мезананд ва дер нест он рўз, ки аз кардаи хеш пушаймон гашта, ангушти пушаймонӣ мегазанд. Аз ин рў, мардуми шарафманди Вилояти мухтори кўҳистони Бадахшон ва алалхусус ҷавонони онро зарур аст, ки бояд ба иѓвою дасисаҳои беасосу бемаънӣ, дурўѓу буҳтони саркардагони гурўҳҳои муташаккили ҷиноятӣ бовар накунанд, то рўзи 15 октябр рўзҳои башумор монда ва ҳар дақиқаро онҳое, ки то имрўз силоҳҳои оташфишонро ѓайриқонунӣ дар хонаҳои худ нигоҳ медоранд ѓанимат шуморанд ва беҳтарин фурсати озод шудан аз ҷавобгарии ҷиноятиро аз даст надиҳанд. Боварӣ дорем, ки адолату инсоф ва ақлу хирад бар ҷаҳлу нодонӣ ѓолиб омада, мардум аз пайи зиндагии озоду осуда мегардад, мо медонем, ки мардуми оддӣ то имрўз ҳеҷ гоҳ ба нигоҳдории силоҳи ѓайриқонунӣ ниёз надошт ва надорад. Он силоҳҳо гандум намекоранд, танҳо оташ мефишонанд, ки ба сари мардуми маҳалӣ мусибат ва ѓаму андуҳ меоранд.
Чунин вазъ мардуми кишвар, аз ҷумла моро водор созад, ки ба масъалаи ҳифзи сулҳ, таҳкими пояҳои давлатдорӣ ва мустаҳкам намудани иқтидори мудофиавии давлат ҳамчун шарти муҳимтарини пойдории суботу оромии ҷомеа аҳамияти хосса зоҳир намоем. Мардуми мо ба қадри сулҳу оромӣ бештар мерасад, зеро бо айби як гурўҳ шахсони зархарид, роҳбарони баъзе азҳоби сиёсӣ ва хоҷагони хориҷии онҳо, ҷумҳурии мо ба гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ гирифтор шуда, хисороти зиёди моддиву маънавиро паси сар намуда буд.
Ҳар кадоми мо бояд ҳамеша дар хотир дошта бошед, ки сулҳу субот ва оромиву осоиш барои ҳар кишвару миллат, махсусан, барои халқи мо, неъмати бузург маҳсуб ёфта, ҳифзу ҳимояи он вазифаи муқаддаси ҳар як фарди миллатдӯсту ватанпараст ва кулли ҷавонони бонангу номуси Ватан мебошад. Пойдевори давлат бояд мустаҳкам бунёд карда шавад ва он таҳкурсӣ пеш аз ҳама талқини ҳамаҷонибаи ифтихори ватандорӣ аст. Он бояд дар муқобили маҳалгароӣ қарор бигирад, зеро ватандўстӣ ҷавҳари ниҳоист, ки инсонро ба гузаштаву имрўзаи кишвараш ошно месозад ва мепайвандад, ба ояндааш мутмаину дилгарм месозад.
Бо камоли эҳтиром, аз номи 
гурўҳи ҷавонони 
вилояти Хатлон
Азимов Г.
Машарипов Ф.
Собитов С.
Раҳимов М.
Фарҳодов К.