Паём ба ҲНИ- и мамнуъшуда ва Кабиритаборҳо

Шохрух Фаррух

 

 

 

Ҳар куҷо аз боби Роғун ҷарфи бад ангоштед,

Қасди «бори каҳ ба сарманзил» расидан доштед.

Ин њаќиќатро шумо афсона мепиндоштед,

Оқибат ҳосил зи тухми кошта  бардоштед,

 

 

Дањр бинад, парчами бахту саодат шуд баланд,

Обрўи давлати тољику миллат шуд баланд,

То фалак оњанги маънии сиёсат шуд баланд,

Шохаи нахли пур аз бори  ҳақиқат шуд баланд.

 

Сар ба зону менињед имрўз, ночор аз дигар,

Каф занед аз бахту иқболе, ки бошад чорагар.

То ба кай бар ќалби поки Тоҷикистон нештар?

То ба кай фикри хиёнатпарварї бошад ба сар?

 

Хостори нури имонед? Роғун аст нур!

Хостори қудрати сабред? Роғун аст зўр!

Хостгори нагну номусед? Роғун нест дур!

Хостгори ганљи ирфонед? Ҳаст он љо булўр!

 

Каъбаи нур аст Роғун, нур роғунмазњаб аст,

Ояти шукронаи тољик доим дар лаб аст.

Пешвои мо чи хуш дар љодаи нурофарї,

Дар миёни Сарварони даҷр соҷибмактаб аст.