Дар замони муосир ҳар кас мехоҳад, ки худро муаррифӣ намояд. Аммо суоле пеш меояд, ки бо чӣ ва кадом кор? Кори хуб бошад албатта ба манфиати ҷомеа аст. Агар амали бад бошад, оқибати хуб надорад. Ба мисли воқеоти пайдарпае, ки чанд вақти охир рух доданд. Албатта гурӯҳҳои ифротӣ кӯшиш менамоянд, ки ба ҳар роҳ, якеш бо тиру туп, дигараш бо қатли ом ва саввумӣ бо иттиллои бардурӯғу муғризона ҷамъиятро ноором созанд.
«Террорист ва экстремист Ватан, миллат, дин ва мазҳаб надорад», таъкид намудаанд Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумхурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон.
Давлатҳои абарқудрат, гурӯҳ ва ташкилотҳои терористӣ барои расидан ба мақсадҳои нопоки худ ҳамеша аз ақлу ирода ва қувваи ҷавонони сустирода истифода мебаранд.
Террористу экстремист миллатро нобуду давлатро ноором ва арзишҳои миллиро нест мекунад. Барои он ки ӯ нангу номус ва виҷдон надорад. Ҳамеша дар фикри вайронкорӣ асту қатлу кушторро шуғли доимии худ медонад. Барои ин чӣ бояд кард? Суолест, ки аз ҷониби равшанфикрон матраҳ мехоҳад.
Масъалаҳои экстремизм ва терроризм имрӯз тамоми ҷомеаи ҷаҳониро ба таҳлука андохта, боиси ба харобазор табдил ёфтани бисёр давлатҳои дунё гардидааст. Террористҳо мехоҳанд мақсаду мароми худро бо роҳи зӯроварӣ, куштор, тарсу ваҳм амалӣ намоянд. Хусусиятҳои экстремизм ва терроризму шомил шудани одамон ба ин гуруҳҳои номатлуб бо роҳи тағйир додани тафаккуру эътиқоди баъзе аз одамон зери ниқоби афзалиятҳои динӣ зоҳир мегардад. Намояндагони ин гурӯҳҳо бо табақаи аҳолие кор мебаранд, (хусусан ҷавонон), ки таҷрибаи кофии рӯзгор надоранд, донишҳои дунявӣ ва диниашон суст буда, дар зиндагӣ ба мушкилоте дучор гардидаанд. Имрӯз камбудии асосии ҷавонони мо, дар набудани ҷойи кор мебошад. Барои дарёфт кардани ҷойи кор ва пайдо кардани маблағ онҳо рӯ ба муҳоҷирати мехнатӣ меоранд, ки намояндагони гуруҳҳои даҳшатафкан (террористону экстремистон) аз ин ба хубӣ истифода мебаранд. Аммо, албатта ин ҷо боз нақши асосиро дониш, муҳаббат ба Ватан – модар ва тарбияи дуруст мебозад.
