Тӯҳмату бадгӯиву тафриқаандозӣ кори номардон аст.
Дар адабиёти шифоҳии мардуми тоҷик гуфтае мавҷуд аст, ба ин маъно: «Ҳар касе аз гузаштаи худ ибрат намегирад, инсон нест». Вақеан бархе одамонро ғунҷоиши хотираашон он қадар маҳдуд аст, ки ҳама чизро зуд ба боди фаромӯшӣ медиҳанд. Ҳатто бадтарин гуноҳ, сангинтарин хиёнат ва хунбортарин рӯзҳоро… Вагарна кадоме аз мардон баъд аз қудратталабиву, тафриқаандозӣ ва хиёнатҳои пай дар пай ба ватан чун аъзои ҳизби мамнуи наҳзат ва дигар мухолифини тоҷики бадалшуда ба «Паймони миллӣ» ҳар замон талош баҳри паст задани шаъну эътибори давлату миллати хеш дар назди миллату халқиятҳои бегона бошад.