Аљаб сабки нигориши љолибе дорад Д. Атовуллоњ. Бо чанд калима ва ё љумлаи мухтасар матолибе бузургеро ифода мекунад. Паём мерасонад. Воќеиятро бозгў месозад. Бепарда душманро душман, дўстро дўст, хасро хас, мушкро мушк, риёро риё, найрангбозро найрангбоз, иѓвогарро иѓвогар, ќаллобро ќаллоб, њалолро њалол ва њаромро њаром мегўяд. Ин њам бе тарсу њарос ва хушомаду тамаллуќ. Ў парвои онро надорад, ки матолибаш ба касе маъќул мешавад ё не. Аслан, фикрашро њам намекунад. Ин ќабил шахсонро дар замони Шўравї «фуртакигўй» меномиданд. Ба назарам, фошкорї, бепардагўйї ва љуръатмандї расму роњи зиндагии Д. Атовуллоњ буда ва њаст.

«Ногуфтаҳо» - и Додоҷони Атовуллоро, ки дар саҳифаи фейсбукияш ба табъ расидаву аз ғавғои сагонаи гумроҳони наҳзатӣ ба сутӯҳ омада, ононро ба баҳси мардонаи онлайнӣ хондааст, метавон ҳамчун боз як мушти обдоре ба даҳони бефаровези гурӯҳе аз ватанфурӯшону хиёнатпешагони миллату давлати Тоҷикистон талаққӣ дод, ки ҳамчун шағолони даштӣ бо сояи худ низ пархош мекунанд. Танҳо ҳамин ҷумла: “Бо Кабирӣ пайвастан хиёнат ба озодӣ,  хиёнат ба мубориза, хиёнат ба миллат аст!!!” гуфтани ӯ худ аллакай ба таври рӯшод тинати патуразилонаи ин нотавонбинон ва думравони ӯро барои ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳамчун оина равшан менамояд. Ҳарчанд ҷомеаи солими Тоҷикистон ва ҳар фарди соҳибдилу соҳибхиради сайёра кайҳост ба хубӣ дарк карда, ки аз ин нобакорон ва хиёнатпешагони наҳзатӣ ба ҳеҷ ваҷҳ дар ду дунё ҳам хубие намебарояд. Вале ҳамин табиати бадгавҳарияшон оромашон намегузорад, хӯю хислати бо хун ба шарёнашон омадаро аз худ бадар созанд. Чаро ки ҳарчӣ бо хун омадааст, бо ҷон меравад. Бо вуҷуди ин ки сагҳои наҳзатӣ хуб медонанд, онҳоро сафиру вазири давлате як сӯ истад, ҳатто хешу ақрабояшон аз онҳо ҳазар доранду эътироф ва эҳтиромашон намекунанд, вале аз ҷакидан намемонанду аз худ фаришта месозанд.

Матлабе ки дар сањифаи фейсбукии Додољони Атовулло рӯзноманигори саршиноси тољик бо унвонии «Ногуфтањо ё дар интизори аломати нуқта» ба нашр расидааст, агарчи хеле кўтоњ аст, вале сахт такондињанда мебошад. Рўзноманигор дар ин матлаби кўтоњ ва пурмаънои хеш, ки онро дар шакли хоњиш баён намудааст, чанд нуктаро равшан намуда тавзењ медињад.

        «Ҳар куҷо марди номист, бидон ки язгуломист», ба «қаҳрамон»-и имонбохтаву аслгумкардаи ин қитъаи насрӣ сидқ намекунад. Ба ӯ ин матали мардумӣ рост меояд: “Асп дорӣ?”, “Не”, “Хар дорӣ?”, “Не”, “Кузов дорӣ“, “Ҳа”, “Биёраш…

           Ба гуфти мардуми Дарвоз номи он номарак Кузов аст, ки пеши хоҷагони охундиаш ба орзуи мазҳабзада сохтани мардум ду қатъ ва хам шуда, дар пайи хуморшикании наҳзатиҳо ҷавонони водии Язгуломро 3 соли охир афгору валангор кардааст.

“Зӯр бошӣ (мард бошӣ), биё як ба як мезанем”. Ин ҷумлаест, ки аксари мо ё дар кӯдакӣ ё замони мактабхониву донишҷӯӣ шунидаем ва ё шояд худамон онро гуфтаем. Одатан ин даъват замоне сурат мегирад, ки тарафе мехоҳад қудрат ё зӯри бозуи худро ба танҳоӣ дар муқобили неруи дигар “мардак барин” намоиш диҳад.

Ва ин даъват ба навъе эътироз ба муқобили нафаре ё нафаронест, ки аз мардонагӣ чизе надоранду гуруҳи одамонро гирди худ ҷамъ оварда, ба муқобили даъваткунанда юриш кардаанд.