Шабаҳе болои сари Кабирии террорист, думравакону лаганбардорони қаламбадасташ - Темури Варқӣ, Кӯри Юнус, Мирзои Салимпур, Муҳаммадиқболи Садриддин ва асолатбохтаи дигар ва инчунин хоҷагони хориҷиаш наздик шудан дорад. Шабаҳи мусибат. Мусибате, ки барои эшон бо фоҷиа баробар аст.
Тафаккури созанда барои ҳар инсон ва ҳар қавму миллат муҳим ва сарнавиштсоз аст. Зеро дар таърихи рушди тафаккури башарӣ ва ҷомеаи инсонӣ ҳамеша ва дар ҳар давра тафаккури созанда ва бунёдкорӣ мақоми хоса доштааст. Ҳамин аст, ки дар фарҳанги башарӣ ҷойгоҳи созандагиву бунёдкорӣ ниҳоятан муҳим ва сарнавиштсоз аст. Имрӯз дар тамаддуни ҷаҳонӣ танҳо халқҳо ва миллатҳое ҷойгоҳи арзанда ва босазо доранд, ки бо роҳи ақлу хирад ва шинохти воқеиву илмии олам тавонистаанд, мушкилоти хешро ҳал намоянд ва ҷомеаи худро аз назари дидгоҳҳои илмиву мантиқӣ дар партави ақли солим бунёд намоянд. Воқеан, тафаккури созанда тавонистааст миллатҳо ва давлатҳоро ба қудратҳои минтақавию ҷаҳонӣ табдил созад. Башарият ҳамвора дар масири мавҷудияти хеш бо такия намудан ба донишу таҷриба ва шинохти воқеӣ аз табиат тавонистааст бо ҳамаи мушкилоти табиӣ ва хатароте, ки барои маҳви ӯ мавҷуд будаанд чораандешӣ намояд. Дар ин замина донишҳои илмӣ ниҳоятан нақши муасир ва босазо доштаанд.
Тоҷикистонам чароғон мешавад,
Манбаи нури фаровон мешавад,
Аз фурӯғи дидаи Роғуни мо,
Ҳафт кишвар ахтаристон мешавад.
Ин қисса дар бораи тарфандҳои оппозитсия ва ба чолиш кашидани сарнавишти миллат нақл мекунад. Сархушиҳои зеҳнӣ, бозиҳои пасипардагӣ, фаровардаҳои ақлситез ва амалисозии идеяҳои харобовари сатҳӣ ва бидуни озмоишӣ, гаравишҳои шубҳаноки аз воқеият дур, теъдоди маъдуди «равшанфикрон»-ро дар 2 даҳаи охир овора ва саргардон кардааст.
Мавзӯъ хилофи манфиатҳои миллӣ баромадани ин қишр мебошад. Маълумдор аст, ки сафи тарафдорони ҳизби фирорӣ ва ҳаводорони роиҷ сохтани ҳумайнизми сохти тоҷикӣ, ҷудо аст ва ҳисоби онҳо бо ченаки тамоюл ба терроризми байналмилалӣ бархӯрд мешавад.
Дар кӯчаҳои Душанбе қадам мезанӣ ва эҳсоси ноби мардумро ба мушоҳида мегирӣ, ки аз оғози фаъолияти НБО «Роғун» меболанд ва новобаста аз мушкилоти рӯзгор, ки домангири ҳар яки онҳост, фатҳи ин садди бузургро аз ҷониби миллати тоҷик, мояи ифтихор медонанд.
Оппозитсия бошад чӣ кор мекунад? Дар Ғарб ҷойгузин шуда, пойгоҳи иттилоотии бо сармояи ҳангуфт сарозершудаи хориҷиҳоро дар хизмати сиёҳкунии миллат сарф мекунад. Амалан, баъд аз истифодабарии нерӯгоҳи «Роғун» даст ба инҳирофи сиёсӣ ва ифротӣ аз сӯйи оппозитсияи мазҳабӣ задан, ин маънои онро дорад, ки качрафтаҳо на танҳо мубориза бар зидди Ҳукумат, балки бар зидди манофеи миллати тоҷикро нохун мезананд.
Агар мухолифе, оппозитсионере бо чаппа нишон додани воқеияти Тоҷикистон дар хориҷи кишвар, пас аз ин чорабинии муҳими давлатӣ ба таблиғи расонаӣ даст занад, хати қирмизро қасдан бар хилофи арзишҳои ин марзу бум гузаштааст ва ҳисоби он тоифа чи тавре ки гуфтем, барои садсолаҳо на танҳо барои худи онҳо балки барои ҷойёбии авлоди онҳо ҷудо хоҳад буд.
Ба масоили дуюмдараҷаи нодаркор таваҷҷуҳи расонаҳоро ҷалб намудан, худ нишондиҳандаи аблаҳии мухолифатманишиҳост. Ин даргаҳи мо даргаҳи навмедӣ нест, ки натавонем, аҳдшикастаҳоро марҳам бахшем.
Русҳо зарбулмасали хуб доранд, ки таҳтуллафзӣ ин тавр баён мешавад: «ҳар қадар банди ресмон начархад, ҳатман интиҳои он маълум мешавад»(Сколько верёвочке не вится всё равно будет конец»).
Ин оппозитсионерҳои инқилобӣ таҳти ақидаи мазҳабӣ оё фикр мекарда бошанд, ки мубориза тарзу усули нонавиштаи худро дорад? Вақте ки миллат дар масири ободӣ қадам мезанад, Ватан месозад, рифоҳу осоиштагиро масдари хизмати худ медонад, дар ин ҳолат оппозитсия астӣ ва ё ифротгар даматро фурӯ мебарӣ, ки хилофи арзишҳои аҷдодӣ сухан нагӯӣ, мавқеъгирӣ накунӣ, то хоини азалӣ ва абадӣ эълон нашавӣ. Марди оқил дарро пӯшид, панҷараро боз мемонад.
Ҳайҳот, ки насиҳатҳои садҳо бор гуфта шуда, бар гӯши хар азон хондан аст. Оппозитсияи фирорӣ ислоҳ шуданӣ нест. Танҳо роҳу василаи радикалии хунсо сохтани онҳо мемонад: Барои абад бастани дарвозаи Ватан барои баргашти онҳо.
Падруд оппозитсия!
Роғун муборак!
Фаромӯзи Фурқон, ситорашинос
Дар урфият, харро ки ҳайвони бериё аст ва беозор, бинобар синнусолаш ба хутик, хархутик, хари Исо ва ғайра гурӯҳбандӣ мекунанд.
Хари Исо, яке аз тимсолҳои адабиёти тоҷику форс аст.Манбаи ин тимсол аз ривояти динист дар бораи Исо ва ҳайвони савории ӯ. Ҳангоми таъкид кардани кӯшиши беҳуда дар дигаргун сохтани аслу ҷавҳари касе ё чизе ба кор меравад.
Чунончи Саъдӣ гуфтааст:
Ҳазор испанд, ҳазор испанд,
Ҳазору як решаи испанд.
Чашми бадбинони гирду пеш,
Бисӯзад дар оташи тез.
